Συνέντευξη με τον Αντώνη Λεκόπουλο για την Itochu – Πρώην αντιπροσωπεία της Nintendo στην Ελλάδα

Μια σπουδαία προσωπικότητα στην Ελλάδα όπου συνδέθηκε με το αείμνηστο περιοδικό Pixel, σχεδόν 30 χρονιά πριν. Μεταξύ των πολλών ενασχολήσεων του, ο κύριος Λεκόπουλος υπήρξε και εργαζόμενος για την Itochu, την ελληνική αντιπροσωπεία της Nintendo από το 1992 έως 1997. Η ομάδα των Nintenders του ζήτησε να μοιραστεί τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από τη σταδιοδρομία του στην εταιρεία και ο κύριος Λεκόπουλος ανταποκρίθηκε και τον ευχαριστούμε για αυτό. Απολαύστε τες !

“N: Nintenders”

“Α.Λ.: Αντώνης Λεκόπουλος”

Nintenders: Πείτε μας 2 λόγια για σας. Ποιο ήταν αντικείμενο σας πριν την ενασχόλησή σας με τη Nintendo και την Itochu?

Αντώνης Λεκόπουλος: Η σχέση μου με τους υπολογιστές και τα video games ξεκίνησε πολύ νωρίς. Οι σπουδές μου έχουν να κάνουν με τη δημοσιογραφία και η πρώτη μου δουλειά ήταν στο Pixel, ένα περιοδικό για υπολογιστές και video games. Εργάστηκα στη συντακτική ομάδα του περιοδικού από το 1986 έως περίπου το 1992 κάνοντας όμως και διάφορα άλλα πράγματα, όπως π.χ. την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή για video games. 

Το 1992 έφυγα για να αποφοιτήσω τη στρατιωτική μου θητεία και όταν επέστρεψα, προσλήφθηκα στην Itochu, την τότε αντιπροσωπεία της Nintendo. Έμεινα εκεί 3 χρόνια περίπου.

N: Πόσο δημοφιλή ήταν τα video games εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα? Πως φτάσαμε στις παιχνιδομηχανές? 

A.Λ.: Την ιστορία video games στην Ελλάδα πρέπει να τη δούμε σε ένα πιο ευρύ φάσμα, από τις δραστηριότητες  της Nintendo. Η μεγάλη εμπορική άνθιση των video games ξεκίνησε την δεκαετία του 80, ταυτόχρονα με την αγορά των home Computers (Spectrum, Commodore 64, Amstrad και πιο μετά Atari ST & Αmiga). Μιλάμε για υπολογιστές οι οποίοι με τα σημερινά δεδομένα φαντάζουν… τηλεκοντρόλ κλιματιστικού, όμως εκείνη την εποχή μπορούσαν να κάνουν σχεδόν τα πάντα (τηρουμένων των αναλογιών): από video games, μέχρι πιο «σοβαρές» εφαρμογές (επεξεργασία κειμένου, υπολογιστικά φύλλα, databases κλπ).

Κάποια στιγμή, στο χρονικό σημείο όπου άρχισαν να μπαίνουν στο παιχνίδια και ο ΙΒΜ συμβατοί, η αγορά άλλαξε. Ο «προσωπικός υπολογιστής» έγινε περισσότερο εργαλείο δουλειάς / γραφείου και οι home computers μετεξελίχθηκαν σε παιχνιδομηχανές. Κάπως έτσι φτάσαμε και στην εποχή της Nintendo και των NES, Game Boy, SNES κλπ. Κλασικής νοοτροπίας game consoles, εύκολα στη χρήση αφού ο υποψήφιος παίκτης δεν είχε παρά να «κουμπώσει» το game cartridge και μετά από λίγα δευτερόλεπτα να ξεκινήσει το παιχνίδι. Έτσι, μετά την εποχή των οικιακών υπολογιστών, της γλώσσας basic και των χειροκίνητων εντολών, περάσαμε σε ένα απείρως ευκολότερο στη χρήση προϊόν. Για να χρησιμοποιήσεις ένα game console δεν χρειαζόσουν ούτε καν τις βασικές γνώσεις χειρισμού υπολογιστή. Το μόνο που ήθελες για να μπεις στον μαγικό κόσμο των video games ήταν να ξέρεις να βάζει την πρίζα και να γυρίζεις τον διακόπτη στη θέση «on».

Αυτό βοήθησε και την εμπορική ανάπτυξη των παιχνιδιών και βέβαια τις πωλήσεις τους. Το video game ξέφυγε από τον κύκλο του χομπίστα και έγινε εμπορικό προϊόν.  

N: Πως ήρθαν σε επικοινωνία μαζί σας οι υπεύθυνοι της Itochu?

A.Λ.: Είχαμε γνωριστεί με τους ανθρώπους της Itochu γιατί, όσο δούλευα στο Pixel, είχαμε εμπορική συνεργασία μέσω των διαφημίσεων, ενώ μας έδιναν και παιχνίδια για κριτικές. Παράλληλα εγώ είχα και μια εξωτερική συνεργασία μαζί τους, στον τομέα του εξελληνισμού και της σελιδοποίησης των βιβλίων οδηγιών των video games της Nintendo. Όλα αυτά πριν αποφασίσουν να δημιουργήσουν ένα inhouse τμήμα για αυτές τις δουλειές – οπότε και μου έκαναν πρόταση να εργαστώ εκεί. Όπως και έγινε.

N: Σας έγινε κάποια άλλη πρόταση από κάποια άλλη εταιρεία? Sega για παράδειγμα?

A.Λ.: Όχι, καθώς η Sega και η Zegetron δεν είχε τέτοιου επιπέδου ελληνικές οδηγίες στο προϊόν που προσέφερε στον κόσμο. Ήταν διαφορετική εταιρική φιλοσοφία εκείνη της Sega Ελλάδας. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν και ο “Messi” να έχω προσφορές από πολλές ομάδες (χαχα!!). Οπότε πριν απολυθώ από φαντάρος είχα κλείσει ήδη συμφωνία για να πάω στην Itochu. 

N: Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη Nintendo? Υπήρχε ίσως η Nintendo πριν την Itochu στην Ελλάδα?

A.Λ.: Αν υπήρχε Nintendo στην Ελλάδα πριν την Itochu δεν το γνώριζα αλλά νομίζω πως όχι. Τώρα αν έφερνε κάποιος τα προϊόντα της Nintendo θα ήταν ελάχιστα. Μιλάμε και για μία εποχή που δεν υπήρχε internet, δεν υπήρχε eshop (ούτε καν σαν έννοια), δεν υπήρχε τίποτε από αυτά τα μέσα. Εκείνη την εποχή η αγορά προϊόντων από το εξωτερικό ήταν μια μικρή – έως μεγάλη – περιπέτεια.

Οπότε στην ουσία θα λέγαμε ότι δεν υπήρχε ουσιαστική παρουσία της Nintendo στη χώρα μας πριν την Itochu. 

N: Πείτε μας 2 λόγια για την Itochu Hellas? Ποια ήταν η εταιρεία και τι αντιπροσώπευε?

A.Λ.: Κατ’ αρχάς να πούμε ότι η Itochu (C. Itoh μέχρι το 1992) είναι μία πολυεθνική εμπορική εταιρεία Ιαπωνικής προελεύσεως. Οι δραστηριότητές της περιλαμβάνουν εμπόριο από καράβια μέχρι κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα.

Να πω την αλήθεια δε γνωρίζω πως τους είχε προκύψει η εκπροσώπηση της Nintendo στην Ελλάδα. Πάντων, ως εταιρεία Ιαπωνικής προέλευσης, είχε αντίστοιχη νοοτροπία και στη δουλειά.

Η Itochu είναι από τις πρώτες «σοβαρές» αντιπροσωπείες παιχνιδιών στην Ελλάδα. Είχαν γίνει και στο παρελθόν κάποιες αντίστοιχες προσπάθειες (όχι βέβαια για προϊόντα Nintendo), όπως λίγα χρόνια νωρίτερα η Ocean Software την οποία αντιπροσώπευε μια εταιρεία με έδρα, απ’ όσο θυμάμαι, την Λαμία.

Η Itochu έφερε νέα δεδομένα στην αντιπροσώπευση παιχνιδιών στην ελληνική αγορά. Μέχρι τότε, τα παιχνίδια τα οποία διοχετεύονταν στην αγορά ήταν ή πειρατικά (αντιγραφές) ή σφραγισμένα έτοιμα από το εξωτερικό. Ίσως να περιείχαν και καμμιά φωτοτυπία με ελληνικές οδηγίες το πολύ. Είχαν γίνει βέβαια κάποιες προσπάθειες από κάποιες ελληνικές εταιρείες για αντιπροσώπευση παιχνιδιών αλλά κυρίως για home computers και όχι για κονσόλες.

Δεν ξέρω αν είχατε την τύχη να δουλέψετε με Ιάπωνες αλλά έχουν μεθοδολογία και συστήματα τα οποία είναι εντυπωσιακά. Είναι μεγάλο σχολείο. Οπότε αποφάσισαν να επενδύσουν στο κομμάτι αυτό. Μιλάμε για μία επένδυση γιατί τα ελληνικά εγχειρίδια κόστιζαν, οι μισθοί των υπαλλήλων κόστιζε και τα γραφεία κόστιζαν. Ήταν στην ουσία μία εμπορική επιχείρηση. Τη δημιουργείς και είτε πιάνει είτε όχι. 

Υπήρχε επομένως μία περίοδος άνθησης και μετά σιγά σιγά έφτασε στο πικ προφανώς η εμπορική δυνατότητα που είχαν αυτά τα παιχνίδια. Μετά βέβαια σιγά σιγά κόβονταν πράγματα από το προϊόν. Δε γνωρίζω, να πω την αλήθεια, τι είδους μορφή ελληνικών οδηγιών έχουν τα παιχνίδια σήμερα στην ελληνική αγορά. Δεν ξέρω βέβαια αν υπάρχει και αναγκαιότητα για οδηγίες χρήσεως, καθώς μπορεί ο καθένας να μπει ενδεχομένως σε κάποιο site και να δει τις οδηγίες. Με την καθιέρωση του internet στη ζωή μας έχουν απλοποιηθεί πολλά πράγματα.

N: Ποια ήταν αυτά τα νέα δεδομένα που έφερε η Itochu στην Ελληνική αγορά?

A.Λ.: H Itochu, εκτός από την εμπορική νοοτροπία, έθεσε και νέες προδιαγραφές, τόσο για την μορφή του προϊόντος που έπαιρνε ο καταναλωτής στα χέρια του, όσο και για αυτό που ονομάζεται «after sales service».

Τα καινούρια standards ήταν οι ελληνικές οδηγίες μέσα σε κάθε παιχνίδι, η επισκευή των προϊόντων με τμήμα house service, η γραμμή υποστήριξης hotline για τους παίκτες και το δωρεάν περιοδικό «Nintendo Club».

N: Θα θέλαμε να ρωτήσουμε εάν οι ελληνικές οδηγίες υπήρχαν μέσα σε κάθε παιχνίδι της Itochu ή μόνο στα first party παιχνίδια της Nintendo?

A.Λ.: Οι ελληνικές οδηγίες υπήρχαν σε όλα τα παιχνίδια και ήταν κανονικά εκτυπωμένα με offset μέθοδο, ενώ ήταν ακριβείς μεταφράσεις από τα αγγλικά.

Η διαδικασία είχε ως εξής: Πριν την εισαγωγή των παιχνιδιών, μας έστελναν είτε τα αρχεία κειμένου στα αγγλικά είτε τα ανοιχτά αρχεία τα σελιδοποιημένα από προγράμματα όπως το QuarkXPress, στα οποία τα κάναμε εξελληνισμό και όχι απλή μετάφραση. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση γιατί στη χειρότερη μας έδιναν το βιβλιαράκι, κάναμε τον εξελληνισμό και σκανάραμε τις φωτογραφίες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών που βγήκαν στην αγορά από την Itochu, μέχρι που αποχώρησα από την εταιρία, έχει εξελληνιστεί και σελιδοποιηθεί από εμένα. Ταυτόχρονα είχα αναλάβει και την επιμέλεια της έκδοσης του «Club Nintendo».  

Επειδή ξέραμε ότι μεγάλο μέρος των παιχνιδιών Nintendo απευθύνονταν σε  παιδιά, προσπαθούσα να αποφεύγω τις φράσεις τύπου «σκοτώνεις τον αντίπαλο», χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «εξουδετερώνεις τον αντίπαλο» καθώς και άλλες φράσεις όχι τόσο επιθετικές.

N: Υπήρχε κάποια υποχρέωση νομοθετικού χαραχτήρα για χρήση ελληνικών οδηγιών στα προϊόντα video games?

A.Λ.: Νομοθετικού χαρακτήρα όχι. Εξάλλου, αν υπήρχε, θα αφορούσε γενικά τα video games και όχι μόνο εκείνα της Nintendo. Οι προδιαγραφές που έπρεπε να τηρούνται είχαν να κάνουν με την γενικότερη νομοθεσία για θέματα, νομίζω, τοξικότητας των υλικών κλπ. Αυτά βέβαια είχαν προβλεφθεί από το εργοστάσιο, το οποίο φρόντιζε να πληρούνται οι προδιαγραφές ασφαλείας της κάθε χώρας στην οποία θα διανεμηθεί το προϊόν. 

N: Δεδομένου της επιτυχίας των ελληνικών εγχειριδίων, υπήρξε ποτέ σκέψη για μετάφραση ολόκληρων των παιχνιδιών στα ελληνικά? Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας ή της Nintendo Ευρώπης?

A.Λ.: Εξ όσων γνωρίζω όχι. Εκείνη την εποχή τα κόστη παραγωγής των βιντεοπαιχνιδιών ήταν πολύ μεγαλύτερα, και λόγω του ότι υπήρχαν ως φυσικό προϊόν. Τώρα πια η ενσωμάτωση τοπικών γλωσσών σε ένα παιχνίδι μπορεί να έχει την μορφή ενός patch που θα κατεβάσει κάποιος από το internet και αυτό είναι όλο. Ας πούμε ότι ένας τίτλος όπως το Legend of Zelda, είχε συνολικό αριθμό παραγωγής 2.000.000 κομματιών και τα 250.000 ήταν στα Ισπανικά ενώ μόλις 2.000 στα Ελληνικά. Αυτόματα αυτό θα προσέδιδε μία αύξηση κόστους στην παραγωγή.

Μην ξεχνάμε επίσης πως για να ασχοληθεί κάποιος με την συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών Nintendo, δεν χρειαζόταν να ξέρει αγγλικά. Ήταν παιχνίδια κυρίως arcade και platform. Ακόμη και παιχνίδια σαν το Legend of Zelda ήταν φτιαγμένα έτσι ώστε να μη χρειάζεται να έχει επαφή με τη γλώσσα ο χρήστης τους. Μεγάλο μέρος του χειρισμού ήταν μέσω συμβολισμών. Για παιχνίδια όπως Super Mario Kart, Mario Bros., Tetris κτλ δε χρειαζόταν να ξέρεις αγγλικά. 

N: Τα ελληνικά εγχειρίδια που προσθέτατε στα παιχνίδια ήταν πρόταση της ίδιας της Nintendo Ιαπωνίας ή της Itochu?

A.Λ.: Πιθανότατα να υπήρχε κάποια εμπορική συμφωνία ανάμεσα στην Itochu και τη Nintendo of Europe ή Japan, να δίνεται ως προστιθέμενη αξία το ελληνικό βιβλίο οδηγιών. Δε γνωρίζω αν ήταν υποχρεωτικό από τη Nintendo αλλά φαντάζομαι πως όχι. Γιατί και σε άλλες χώρες κυκλοφορούσαν παιχνίδια με γερμανικές, γαλλικές ή ισπανικές οδηγίες. Το μεγαλύτερο μέρος ήταν στα αγγλικά ενδεχομένως. Φαντάζομαι κάθε τοπικός αντιπρόσωπος είχε και την ευχέρεια να βάζει ή να μη βάζει οδηγίες στη γλώσσα του.

Η Itochu Hellas ήθελε να το κάνει πάντως και όντως, ήταν κάτι που ξεχώριζε μεταξύ άλλων.

N: Τι σχέση επικρατούσε με τους ανταγωνιστές? Sega ή Atari ή άλλους?

A.Λ.: Η Sega ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικός ανταγωνιστής της Nintendo με το Master System. Μετά βγήκαν τα φορητά της τα οποία ήταν έγχρωμα σε σχέση με το Game Boy. 

Αν θυμάμαι καλά, είχαμε κάνει από τις πρώτες διαφημίσεις στην ελληνική τηλεόραση τέτοιου είδους προϊόντος. Ήταν μία διαφήμιση ελληνικής παραγωγής για το Game Boy – μπορεί να ήταν και η πρώτη στην ελληνική τηλεόραση. Η διαφήμιση εστίαζε στα πλεονεκτήματα που είχε η οθόνη του Gameboy έναντι την έγχρωμης του αντίστοιχου φορητού της Sega – που δεν ήταν άλλο απ’ το ότι μπορούσες άνετα να παίξεις με το Gameboy κάτω από το φως του ήλιου. Οι έγχρωμες οθόνες της εποχής είχαν, λόγω τεχνολογίας των τότε panels, μεγάλο πρόβλημα ευκρίνειας κάτω από το φως του ήλιου.

Οπότε εστιάσαμε εκεί, βάζοντας 2 πιτσιρίκια στην πλαζ να κρατούν ένα Game Boy λέγοντας «καλά που δεν την πατήσαμε με έγχρωμο φορητό» (χαχα!!).  

Όσον αφορά τις επαφές με τη Sega δε μαζευόμασταν και στην πλατεία Αιγάλεω να παίξουμε ξύλο. Ήταν μία εμπορική εταιρεία και η Sega και ο καθένας έκανε τη δουλειά του. 

N: Πείτε μας για το εσωτερικό σέρβις της εταιρείας.

A.Λ.: Στην Itochu, υπήρχε σέρβις in-house καθώς δεν υπήρχαν εξωτερικοί συνεργάτες επισκευής κονσόλων. Υπήρχε επομένως άνθρωπος μέσα στην εταιρεία, ηλεκτρονικός, ο οποίος αναλάμβανε τις επισκευές. Αν θυμάμαι καλά όμως υπήρχαν και 2-3 κέντρα σέρβις στην επαρχία.

N: Πάμε τώρα και στο περιοδικό Club Nintendo (ή Nintendo Club) που τόσο αγαπήσαμε. Πείτε μας τι ήταν το Nintendo Club?

A.Λ.: Κάθε παιχνίδι και κάθε κονσόλα της Nintendo είχαν μέσα και μία κάρτα εγγύησης. Την συμπλήρωνε ο αγοραστής, μας την έστελνε ταχυδρομικά και έμπαινε απευθείας στην ταχυδρομική λίστα του περιοδικού Nintendo Club.

To Nintendo Club ήταν ένα περιοδικό 60-80 σελίδων (δε θυμάμαι ακριβώς), τριμηνιαίας κυκλοφορίας και πήγαινε δωρεάν, ταχυδρομικά, σε όσους είχαν στείλει την κάρτα εγγύησης και ήταν ακόμα ενεργή. Είχε μέσα παρουσιάσεις παιχνιδιών, είχε κάποια νέα της Nintendo και κάποιες αφίσες ή δωράκια. 

N: Στη σύνταξη του περιοδικού Nintendo Club, ακολουθούσατε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο? Σας έδινε οδηγίες η Nintendo για το ποια έπρεπε να ήταν η μορφή του? Το περιεχόμενό του?

A.Λ.: Όσον αφορά στα άρθρα του περιοδικού Nintendo Club, γράφονταν σχεδόν όλα από εμένα. Ήταν καθαρά δική μας ευθύνη και πρωτοβουλία για το πως θα φτιαχνόταν ένα τέτοιο περιοδικό, από το εξώφυλλο μέχρι ποια παιχνίδια θα υπήρχαν μέσα. Δεν υπήρχε επιρροή από τα αντίστοιχα περιοδικά στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Ήταν γενικώς ένα εμπορικό εργαλείο και για αυτό τόνισα ότι κάναμε παρουσιάσεις παιχνιδιών και όχι κριτικές. Εξ’ ου και η βαθμολογία τους ήταν συγκριτική σε σχέση με τα υπόλοιπα παιχνίδια της Nintendo. To Nintendo Club πρέπει να το δούμε ως ένα εμπορικό προϊόν της Nintendo και όχι ως ένα περιοδικό με reviews.

N: Γνωρίζετε μήπως πότε σταμάτησε η παραγωγή του περιοδικού Nintendo Club?

A.Λ.: Δε θυμάμαι μέχρι πότε έβγαινε το περιοδικό. Έφυγα κάπου τέλη 1994, μέσα 1995 από την εταιρεία και δε γνωρίζω αν συνεχίστηκε το περιοδικό. Για να είμαι ειλικρινής πέρασα επαγγελματικά εκείνη την περίοδο σε περιοδικό για την άλλη μεγάλη μου αγάπη, τις μοτοσυκλέτες και δεν ασχολούμουν ενεργά με τα video games.

“Εδώ δείχνουμε το πρώτο τεύχος του περιοδικού και ο κος Αντώνης Λεκόπουλος λέει χαρακτηριστικά : “Ωραίες εποχές!!”.

---

A.Λ.: Πήγαινε σε πολύ κόσμο το Nintendo Club, εξέδιδε περίπου 30.000 τεύχη. Ακόμη και τα ταχυδρομικά κόστη ήταν παροχή της υπηρεσίας, δεν πλήρωνε κάτι παραπάνω ο χρήστης για να το παραλάβει. 

N: Υπήρξε κάποια μορφή επικοινωνίας με τους αναγνώστες του περιοδικού? Σας έστελναν κάποιο feedback?  

A.Λ.: Το Nintendo Club είχε διάφορα πράγματα που είχαν να κάνουν με το interaction ανάμεσα στους αναγνώστες και στην αντιπροσωπεία. Η Itochu ήθελε να κρατήσει μία ζωντανή επαφή, πέρα από την τυπική της εγγύησης. Οπότε κάναμε διαγωνισμούς, είχαμε και αλληλογραφία, ενώ δεχόμασταν από τα παιδάκια και σκίτσα.

Ήταν και αυτό μέσα στα πλαίσια της καινούριας αντιμετώπισης του προϊόντος και της καινούριας τοποθέτησής του στην αγορά και απέναντι στον πελάτη.        

N: Κρατήσατε κάποιο αρχείο ή κάποιο αγαπημένο άρθρο σας από το περιοδικό? Έχετε προσωπική συλλογή?

A.Λ.: Προσωπικό αρχείο δεν έχω κρατήσει ούτε από τη διαφήμιση ούτε από τα εγχειρίδια ούτε από το Nintendo Club. Έχω κρατήσει κάποια από το Pixel. 

N: Από τα παιχνίδια που είχατε δει ή ασχοληθεί, ποιο ήταν το αγαπημένο σας?  

A.Λ.: Έπαιζα αρκετά παιχνίδια εκείνη την περίοδο. Μου άρεσε πολύ το The Legend of Zelda του NES. Παίζαμε και αρκετά αθλητικά παιχνίδια όπως το NBA JAM και το ISS (σημερινό Pro Evolution Soccer). 

Παίζαμε και Donkey Kong Country, το οποίο είχε κάνει αρκετή εντύπωση τότε, καθώς τα γραφικά του ήταν λίγο πιο εξελιγμένα από τα αντίστοιχα παιχνίδια της εποχής. Είχε μάλιστα και κάποιες “εξυπνάδες” στις πίστες του, ήταν κάπως πιο εντυπωσιακό.  

Υπήρχε κι ένα παιχνίδι της Sony, το Flashback, το οποίο έπαιζα στο SNES και μου άρεσε πολύ (σ.σ. να πούμε εδώ ότι ο Αντώνης Λεκόπουλος δεν θυμόταν αρχικά το παιχνίδι και τον κατασκευαστή, συγχέοντας το με κάποιο της Ubisoft).

Τώρα, για το πιο αγαπημένο μου παιχνίδι, εκτός του Tetris, που το παίζανε συνεχώς και παντού, θα έλεγα ξεκάθαρα το The Legend of Zelda.

Να πω εδώ ότι δεν έτυχε να παίξω ποτέ το The Legend of Zelda: A Link to the Past.

N: Πείτε τι ήταν η γραμμή υποστήριξης Hotline?

A.Λ.: Στα γραφεία της Itochu λειτουργούσε και η γραμμή υποστήριξης hotline για τους παίκτες. Τηλεφωνούσαν δηλαδή οι gamers  και ρωτούσαν πως περνούσαν την τάδε πίστα στο Super Mario Bros και άλλα πολλά. Σημειώνουμε ότι δεν υπήρχε έως τότε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα.

Στη γραμμή υποστήριξης υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος έπαιζε ο ίδιος τα παιχνίδια. Ωστόσο, υπήρχε και κάποια βοήθεια από τους κατασκευαστές για τα δύσκολα κυρίως κομμάτια των παιχνιδιών. Όμως για ορισμένα παιχνίδια platform όπως το Super Mario Bros, για να κάνεις μία συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων με μία συγκεκριμένη ταχύτητα ήταν κάτι το οποίο δεν το έβρισκες σε καμμία οδηγία. Έπρεπε επομένως να το καταφέρεις μόνος σου. Οπότε έλιωνε κι εκείνος, Χρήστος το όνομά του, ο οποίος είχε την τύχη, καλώς ή κακώς να απαντάει στα τηλεφωνήματα. Ήταν πάντως κορυφαίος gamer και δεν κολλούσε πουθενά!

Οι ερωτήσεις ήταν από πολύ ουσιαστικές και σοβαρές μέχρι τελείως αστείες, καθώς δεν έπαιρναν μόνο για το πως περνάμε μία πίστα. Ορισμένες φορές έπαιρναν τηλέφωνο για να ρωτήσουν που είναι η πρίζα. Κι επειδή ήμαστε στο ίδιο γραφείο με το Χρήστο, το τηλέφωνο δε σταματούσε να χτυπάει.

N: Είχατε τυχόν βιώματα από τη γραμμή hotline της Itochu?    

A.Λ.: Το γραφείο του Χρήστου, που ασχολούνταν με τη γραμμή hotline βρισκόταν στα 5 μέτρα από το δικό μου. Είχε κονσόλες μπροστά του και αν χρειαζόταν έπαιζε κιόλας. Να σημειώσουμε εδώ ότι είχε τις κανονικές εκδόσεις παιχνιδιών και κονσολών και όχι κάποιες εκδόσεις developer. Αυτό ουσιαστικά γινόταν για να βρει ο ίδιος τις λύσεις και να βοηθήσει τους χρήστες.

Τα σημεία του παιχνιδιού που δυσκόλευαν σημαντικά κάποιους παίκτες ήταν πολύ συγκεκριμένα πάντως και ο Χρήστος έπαιρνε τις σημειώσεις του.

N: Θυμόμαστε ότι η Itochu διοργάνωνε διαγωνισμούς και εκδηλώσεις σε διάφορα καταστήματα. Συμμετείχατε σε κάποια από αυτά? Έχετε κάποια προσωπική στιγμή να μοιραστείτε μαζί μας? 

A.Λ.: Σε αυτές τις εκδηλώσεις δεν πηγαίναμε γιατί τα αναλάμβανε το εμπορικό κομμάτι της εταιρείας σε συνεργασία με τα ίδια τα καταστήματα. Οπότε εμείς, ως εταιρική ομάδα, δεν είχαμε ιδιαίτερη συμμετοχή σε αυτά. Κατά κύριο λόγο οι εκδηλώσεις γίνονταν τα σαββατοκύριακα, οπότε δεν είχαμε ιδιαίτερη τριβή με τα κομμάτια αυτά.

Αν θυμάμαι καλά, αυτά είχαν αρχίσει πριν πάω εγώ στην εταιρεία. Η Itochu είχε εμπορική δραστηριότητα και πριν ενσωματωθώ εγώ στο δυναμικό της.

N: Όσον αφορά τη Nintendo, εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε μία ενωμένη Nintendo στην Ευρωπαϊκή αγορά. Εσείς με ποιας χώρας Nintendo είχατε επαφές?

A.Λ.: Ίσως υπήρχε μία κοινή πολιτική στην Ευρώπη τότε στις κινήσεις του μάρκετινγκ. Εμείς προσωπικά δεν είχαμε κάποια γραμμή από τη Nintendo Ευρώπης ή οποιοδήποτε είδος ελέγχου.

Όσο για τον αν είχαμε επικοινωνία, προσωπικά είχα σπάνια επαφή. Φανταστείτε ότι η Itochu ήταν ένας μεγάλος σοβαρός μεταπωλητής παιχνιδιών Nintendo. Είχε πάει λογικά η Itochu Ιαπωνίας στη Nintendo Ιαπωνίας και της έκανε πρόταση για άνοιγμα γραφείου στην Ελλάδα και εμπορική εκμετάλλευση σε Ελλάδα, Κύπρο και Μέση Ανατολή νομίζω.

N: Σε συνέχεια της παραπάνω ερώτησης, γνωρίζετε εάν εισάγατε παιχνίδια από χώρες όπως Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία.

A.Λ.: Όπως είπα ήδη παραπάνω, εγώ ήμουν στο δημιουργικό κομμάτι και δεν είχα καμμία επαφή με το εμπορικό τμήμα ούτε με το τμήμα εισαγωγών. Τα τμήματα γενικώς στην Itochu λειτουργούσαν κάπως πιο κάθετα – κάθε τμήμα είχε τη δική του δουλειά. 

Εγώ απλά γνώριζα ότι θα έρθουν αυτά τα συγκεκριμένα παιχνίδια και έπρεπε να ετοιμαστούν τα εγχειρίδια στα ελληνικά. Ήξερα επίσης ότι το περιοδικό θα έπρεπε να είναι έτοιμο σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία με τη συγκεκριμένη ύλη. Θα μπορούσα να πω ότι είχα πιο δημιουργική δημοσιογραφική σχέση με το προϊόν.

N: Η ιδέα του αυτοκόλλητου Itochu που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια πως προέκυψε?

A.Λ.: Υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα με την παραεισαγωγή παιχνιδιών. Τα χρόνια που ήμουν εγώ στην εταιρεία, υπήρχαν κάποιοι χονδρέμποροι στο εξωτερικό οι οποίοι αγόραζαν μεγάλες ποσότητες από την Ιαπωνία ή τις μεγάλες αγορές, και τις μεταπωλούσαν σε τοπικούς εμπόρους στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή σε άλλες χώρες. Προφανώς σε χαμηλότερη τιμή γιατί δεν είχαν το παραπάνω κόστος προϊόντος που έχει να κάνει με τα ελληνικά manuals κτλ.

Μάλιστα μέχρι να μπει η πανευρωπαϊκή εγγύηση, που έγινε αρκετά αργότερα, τα παιχνίδια αυτά, που δεν ήταν αγορασμένα από την Itochu, δεν μπορούσαμε να τα καλύψουμε και ως εγγύηση.  

Πιθανολογώ ότι το αυτοκόλλητο της Itochu ή της Nortec έμπαινε ως ταινία γνησιότητας για να ξέρει ο αγοραστής ότι το έχει αγοράσει από την επίσημη αντιπροσωπεία και να φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά του από κάποια παραεισαγωγή.

N: Γνωρίζετε ίσως γιατί εγκαταλείφτηκε η ιδέα του αυτοκόλλητου και αντικαταστάθηκε από την ταινία της Nortec?

A.Λ.: Εφ’ όσον άλλαξε η αντιπροσωπεία, άλλαξε το λογότυπο όπως και ο τρόπος διάθεσης του προϊόντος. Τώρα, για να σας πω την αλήθεια, αρχικώς δεν πολυκαταλάβαινα ποιος ο λόγος που γινόταν τόσος ντόρος για την ύπαρξη αυτών των ταινιών. Μέχρι που επιχείρησα κάποτε να ξεκολλήσω μια και είδα ότι ουσιαστικά καταστρέφονταν όλο το κουτί, το οποίο ξεκολλούσε μαζί της!

N: Είχατε κάποια σχέδια ως Itochu τα οποία δεν ολοκληρώθηκαν και θα θέλατε να υλοποιηθούν?

A.Λ.: Όχι απ’ όσα γνωρίζω.

N: Πλέον έχουν καταργηθεί τα εγχειρίδια στα video games. Τι γνώμη έχετε για αυτό? Σας λείπει η έντυπη μορφή? Πολλά παιχνίδια δεν έρχονται καν σε φυσική μορφή πλέον. Είστε υπέρμαχος των digital ή physical?

A.Λ.: Γίνεται να παίξεις μπάλα μόνο στην κονσόλα και όχι στην αλάνα; Οι εποχές έχουν αλλάξει. Η αλήθεια είναι ότι το ψηφιακό μέσο έχει μία μεγαλύτερη ευκολία. Εγώ προσωπικά δεν είμαι και μανιώδης συλλέκτης να κρατάω τις παλιές κασέτες παιχνιδιών. Μάλιστα τα χάριζα σε φίλους, επομένως θα έλεγα ότι δε μου λείπει το φυσικό μέσο σε μορφή cartridge ή CD/DVD.

Σίγουρα μου αρέσει η ευκολία που υπάρχει στο ψηφιακό μέσο. Όμως, ως παλαιότερος, το έντυπο μέσο είναι κάτι που μου λείπει και μου αρέσει γενικά να διαβάζω. Θα ήθελα να υπήρχαν περισσότερα φυσικά manuals. Αυτό γιατί αν χρειαστεί να ανατρέχω συνέχεια στις οδηγίες ενός παιχνιδιού, θα προτιμούσα να το έχω έντυπο και όχι να μπαίνω στο internet και να το διαβάζω από μία οθόνη. 

Κατά τα άλλα όμως, ακολουθεί και αυτό την εξέλιξη της ευκολίας του ηλεκτρονικού μέσου του 21ου αιώνα. Καλώς η κακώς, η εξέλιξη είναι αυτή καθώς και η ζωή μας όπως τη διαμορφώσαμε. 

Εκείνη την εποχή δεν είχε την πρόσβαση στην πληροφορία που έχεις τώρα. Δεν μπορούσες για παράδειγμα να δεις βιντεάκια στο youtube για το πως περνάμε μία πίστα. Δεν μπορούσες ούτε να δημοσιεύσεις μία ερώτηση σε ένα ψηφιακό χώρο και να πάρεις απάντηση σε λίγα λεπτά ή σε λίγες ώρες. Οπότε, ήταν πολύ σημαντικό να δώσεις στον πελάτη σου τη δυνατότητα να απολαύσει το προϊόν για το οποίο πλήρωσε, όσο πιο γρήγορα και στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Σημαντικό κομμάτι σε αυτό έπαιζαν οι ελληνικές οδηγίες

Εκείνα τα χρόνια, η πληροφόρηση που υπήρχε στους ανθρώπους που ασχολούνταν με τα video games, προέρχονταν αποκλειστικά από τα περιοδικά.

N: Παίζετε video games στον ελεύθερο χρόνο σας? Έχετε ίσως Nintendo Switch? Ποιο παιχνίδι προτιμάτε?

A.Λ.: Ναι παίζω! Όχι βέβαια όσο παλαιότερα αλλά παίζω.  Μάλιστα έχω Playstation 4 και παίζω μόνον εκεί πλέον. Έχω παραμείνει λάτρης του ποδοσφαίρου και παίζω Pro Evolution Soccer. Τώρα τελευταία παίζω το Assassin’s Creed Odyssey, ενώ πριν από αυτό μου άρεσε πολύ και είχα ασχοληθεί με το Far Cry 5. 

Ομολογώ πως έπαιξα για τελευταία φορά κάποιο Nintendo παιχνίδι κάπου το 1996, αλλά στο σπίτι μου πια. Είχα ένα Super Nintendo το οποίο το χάρισα στον ανηψιό μου αργότερα. Πρέπει όμως να σας αποκαλύψω πως στην αποθήκη μου υπάρχει ένα άθικτο Ν64!

Από ένα σημείο και μετά δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με video games – ούτε τώρα έχω – και για αυτό δεν πήρα κάποια Nintendo κονσόλα μετά το SNES. Μάλιστα όταν ήμουν δημοσιογράφος στο περιοδικό Moto ήταν τόσο απαιτητική η δουλειά με ταξίδια κτλ που δεν έμενε καθόλου χρόνος. Μετά κάνεις και οικογένεια και αρχίζεις και θυσιάζεις από τον προσωπικό σου χρόνο, αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Κλέβω χρόνο όμως γιατί με ευχαριστεί σαν ενασχόληση.

Αργότερα που σιγά-σιγά επανήλθε κάπως ο ελεύθερος χρόνος πέρασα κι εγώ στο Playstation, με κέρδισε η Sony (χαχαχα!!).

Nintendo Switch δεν έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου. Οπότε τώρα που μιλάμε θα κοιτάξω να δοκιμάσω ένα να δω περί τίνος πρόκειται. 

Όσον αφορά το Playstation 5, άκουσα σε ορισμένους τίτλους ειδήσεων ότι έχει δυνατά χαρακτηριστικά αλλά δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω κάτι παραπάνω. Ο λόγος είναι για να μην μπω στην πειρασμό να πάω να το πάρω, όχι τίποτε άλλο (χαχαχα!!).

Όσον αφορά προσωπική συλλογή, είχα κάποια παιχνίδια τύπου Mario αλλά δεν είχα ποτέ τεράστια συλλογή.

N: Έχετε κάποια εικόνα που σας έχει μείνει στη μνήμη σας από το εργασιακό περιβάλλον της Itochu?

A.Λ. : Έχω την εικόνα του Χρήστου, κατακόκκινο, γιατί τον νευρίαζαν πάρα πολύ οι χαζές ερωτήσεις των πιτσιρικάδων της γραμμής Hotline. Ξέρεις τι είναι να μιλάς στο τηλέφωνο με κάποιον και να μην καταλαβαίνει τι του λες, ακόμα και αν πρόκειται για πολύ απλά πράγματα; Έκλεινε ο Χρήστος το τηλέφωνο με μανία και μάλιστα το κατέβαζε για λίγα λεπτά, να ηρεμήσει κάπως ο άνθρωπος!

Ευχαριστούμε τον κο Αντώνη Λεκόπουλο για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Ο κύριος Λεκόπουλος πέραν του περιοδικού Pixel και της Itochu, ήταν και παρουσιαστής της πρωτοποριακής εκπομπής στην ΕΡΤ, όπου παρουσίαζε νέα και ειδήσεις για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά και την τεχνολογία. Δείτε και θυμηθείτε πως ήταν τότε η τεχνολογία και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στο παρακάτω επεισόδιο!